Ο Νίκος Δ. Ζωγραφόπουλος, γιος παπά, γεννήθηκε το 1921, στην Τατάρνα (Τριπόταμο) Ευρυτανίας. Μαθητής ακόμα του Γυμνασίου Καρπενησίου δημοσιεύει ποιήματά του με το ψευδώνυμο "Δώρης Άνθης", στη "Φωνή της Ευρυτανίας", που εντυπωσιάζουν. Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου όταν το 1939 διάβασε μερικά από αυτά τον εκθείασε για το πηγαίο ταλέντο του: "Να κι ένας νέος άξιος ποιητής. Με τον Δώρη Ανθή έχουμε έναν καινούργιο ανανεωμένο Κρυστάλλη". Άφησε πολλά ανέκδοτα ποιήματα, αληθινά αριστουργήματα εμπνευσμένα από τη χάρη του έρωτα, από τις σπάνιες ομορφιές της βουνίσιας φύσης, από τα βάσανα και τις αγωνίες του φτωχού και αδικημένου Ευρυτανικού Λαού, καθώς και από τη μεγάλη εποποιία της Αντίστασης. Φοιτητής της Νομικής δεν στάθηκε απαθής μπροστά στη τριπλή κατοχή της χώρας μας από τις δυνάμεις του Άξονα: θα είναι ένας από τους πρώτους αντάρτες που θα ακολουθήσουν τον Άρη στην ίδρυση του θρυλικού ΕΛΑΣ, με το παρατσούκλι «Ιωσήφ». Θα διακριθεί σε πολλές μάχες κατά των κατακτητών. Από το ένα χέρι κρατάει το ντουφέκι και από το άλλο το βιβλίο! Και οι σύντροφοί του θα του αναγνωρίσουν το θάρρος στην μάχη και την αγάπη του για την ελευθερία: θα εκλεγεί καπετάνιος του 42ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ! Η μοίρα όμως θα σταθεί αδυσώπητη απέναντί του: σκοτώθηκε από τα Αγγλικά τανκς, στις μάχες των Δεκεμβριανών της Αθήνας στις 3-1-1945, όταν μπροστάρης, και για να προστατέψει τα παιδιά του λόχου του, στάθηκε ολόρθος μπροστά στις εγγλέζικες ερπύστριες! Σε ηλικία 24 ετών…
“Πες στους γονιούς μου χαιρετίσματα
και πες τους πια για μένα μη νοιαστούν.
Τα νιάτα μου τα χάρισα στολίσματα
του Λαϊκού Στρατού. Και κει ας συρτούν
κι οι σκέψεις των γερόντων αν δειλιάν
κι άθλια για το γυιό άθλιας ζωής
μοιρολογούν μιαν ώρα και χαλάν
το κόνισμα τ’ αντάρτη της τιμής.
Δεν έχει ο αντάρτης σπίτι ούτε γονιούς,
μόνο στα στήθεια μια ιδέα τρανή.
Κι από χαρές και πόθους αλγοινούς
κρατεί μονάχα «τη νίκη ή τη θανή».
Απ’ του Λαού τα σπλάχνα πήρε αντρειά.
Κι ο γυιός σου μάνα και πατέρα αυτός,
ο αντρειωμένος μ’ άρματα βαρειά
ανήκει όπου τον πρόσταξε ο Λαός.”
